اگر تا به حال به درون غاری رفته باشید ،احتمالأ می دانید که خفاش ها در تاریکی کامل بدون این که به چیزی برخورد کنند، با سرعت زیاد پرواز می کنند.چطور چنین چیزی ممکن است؟ دویست سال پیش بسیاری از دانشمندان عقیده داشتند که بر روی بال خفاش ها شاخک های بسیار حساسی وجود دارد که به وسیله همین شاخک ها می توانند متوجه اشیاء پیرامون خود شوند. در سال 1799 دانشمندی ایتالیایی به نام اسپلانزائی ،نظریه جدیدی ارائه داد. او معتقد بود که خفاش ها با جیرجیر کردن و گوش دادن به اکو هایی که در اثر برخورد صدا با اشیاء منعکس می شود، راه خود را پیدا می کنند.تا مدت ها به این نظریه اهمیتی داده نشد. اما 120 سال بعد،دانشمندان آزمایشات او را تکرار کردند.آن ها صدا یاب میزان عمق اکو (وسیله ای که آن را رادارصوتی یا سونار می نامیم) را برای کشتی هایی کو در دریا حرکت می کنند،تهیه کردند.به این ترتیب درستی نظریه اسپلانزائی ثابت شد.صدای جیرجیر خفاش ها را با واحد هرتز انداره می گیرند.
در دنیای حیوانات ارتباط از طریق دیدن و شنیدن در سطح گسترده ای قابل فهم است و استفاده وسیعی دارد.مثلأ ، وقتی یک جانور بدنش را باد می کند یا با راست نگاه داشتن مو های بدنش حالت پف کرده ای پیدا می کند، بزرگ تر از اندازه واقعی اش به نظر می رسد و حین این عمل صدای هیس هیس ترسناکی هم تولید می کند.با این کار،جانور مهاجم را می ترساند و از خودش دور می کند.وزغ ها نیز بدنشان را پف می دهند و صدای هیس هیس ترسناکی تولید می کنند.مار کبرا هنگام احساس خطر با تغییر دادن حالت سرش که مانند یک کلاهک به نظر می رسد و صدای هیس هیس بسیار ترسناکی تولید می کند، با دشمن خود مقابله می کند. همچنین گربه هانیز هنگام دفاع از خود، مو های بدنشان را راست نگه می دارند و ضمن این کار صدای هیس هیس تولید می کنند.